لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: نظریه زیستی سیستم های فعال ساز رفتاری گری، یکی ازنظریه های مهم در حیطه تبیین تفاوت های فردی است. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه فعالیت سیستم های مغزی- رفتاری بین ورزش کاران رشته های انفرادی و گروهی بود.روش: طرح پژوهش حاضر به لحاظ نوع طرح، از نوع پژوهش های مقایسه ای و جامعه آماری آن را، ورزش کاران رشته های ورزشی اصفهان و شهرکرد تشکیل می دادند که به طور حرفه ای در سال 1394 در حال فعالیت بودند. نمونه های موردنظر در این پژوهش 120 نفر، شامل چهار گروه سی نفری از ورزشکاران رشته های ورزشی انفرادی (بدن سازی و دوچرخه سواری) و گروهی (ایروبیک و فوتبال) بودند که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه شخصیتی گری- ویلسون بود که توسط شرکت کنندگان تکمیل شد. داده ها با استفاده از نرم افزار «اس پی اس اس» و تحلیل کوواریانس (به دلیل تفاوت معنادار متغیرهای جمعیت شناختی بین دو گروه) تحلیل شد.یافته ها: نتایج نشان داد از بین شش مولفه پرسشنامه شخصیتی گری- ویلسون، در مولفه روی آوری بین ورزشکاران رشته های انفرادی و گروهی تفاوت معناداری وجود دارد. در مورد سایر متغیرهای پژوهش، تفاوت معناداری مشاهده نشد.نتایج: از این یافته ها می توان نتیجه گرفت که مولفه روی آورد سیستم مغزی- رفتاری (که به معنی جستجوی فعالانه تقویت کننده های مثبت است) ممکن است در انتخاب رشته های ورزشی انفرادی و گروهی نقش داشته باشد.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه میزان استفاده و میزان سودمندی حاصل از راهبردهای خود تنظیمی در میان ورزشکاران بود. جامعه آماری این پژوهش را 260 ورزشکار مرد و زن از استان های آذربایجان شرقی و غربی از رشته های مختلف گروهی و انفرادی تشکیل می دهند که حداقل پنج سال سابقه ورزشی دارند. به همین منظور 163 ورزشکار به صورت تصادفی ساده به عنوان گروه نمونه انتخاب شد. شرکت کنندگان پرسش نامه مقیاس تنظیم احساسات (2007,Terry & et al) را تکمیل کردند که شامل 37 مورد از استراتژی تنظیم خلق (خستگی، خشم، افسردگی، سردرگمی، سرزندگی و تنش) بوده و میزان استفاده و سودمندی این استراتژی ها را می سنجد. روایی صوری این پرسش نامه توسط 10 نفر از روان شناسان ورزشی تایید شده است. پایایی پرسش نامه نیز از طریق مطالعه راهنما برای پایایی درونی سوالات روی تعداد 10 پرسش نامه به دست آمد (P,R=0.76<0.05). از آمار توصیفی برای توصیف جمعیت نمونه و آمار استنباطی روش آزمون تحلیل واریانس یکطرفه در سطح معنی داری P<0.05 استفاده شد.نتایج نشان داد که «دوش گرفتن» برای خستگی، «سخنان نیروزا» برای تنش، «عملی کردن احساس» برای سرزندگی، «اجتناب از عامل احساس» برای سر درگمی، «تنها بودن» برای خشم و «کنترل افکار به شکل مثبت» برای افسردگی بیشترین میزان به کارگیری را داشتند. اثربخش ترین راهبردها برای هر بعد خلقی عبارت بودند از: «اجتناب از عامل احساس» برای خشم، افسردگی و سر درگمی با نسبت های متفاوت، «دوش گرفتن» برای خستگی، «کنترل افکار به شکل مثبت» برای تنش و «گوش دادن به موسیقی تند» برای سرزندگی. نتایج تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که از لحاظ میزان به کارگیری، در ابعاد خلقی خستگی و سردرگمی و از لحاظ میزان سودمندی در ابعاد خلقی افسردگی، سرزندگی و تنش، تفاوت های معنی داری بین گروه ها وجود دارد (P<0.05). با توجه به شناسایی استراتژی های موثر در تنظیم خلق می توان گفت که افراد می توانند خلق خود را کنترل کنند و خلق منحصرا عکس العملی به عوامل خارجی نیست. با توجه به رابطه بین خلق و عملکرد، بررسی تحقیقات بیشتر در این زمینه پیشنهاد می شود.

هدف از این پژوهش بررسی میزان شیوع و علل آسیب دیدگی ورزشکاران نخبه استان خراسان جنوبی و مقایسه آن در برخی از رشته های گروهی و انفرادی بود.روش شناسی: این پژوهش از نوع توصیفی و علی پس از وقوع می باشد. 181 ورزشکار نخبه رشته های کاراته، جودو، تکواندو، هندبال، بسکتبال و فوتسال خراسان جنوبی که حداقل سه سال سابقه فعالیت ورزشی در تیم های استان را داشتند به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و پرسشنامه های مربوطه را تکمیل نمودند. برای تعیین میزان وقوع آسیب ها از آمار توصیفی، و برای تحلیل روابط میان داده ها از آزمون «مجذور خی 2» استفاده شد.یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد: از بین 181 ورزشکار نخبه، 91.7 درصد آنها آسیب دیدگی داشتند. در رشته های گروهی، اندام فوقانی با 49.9 و در رشته های انفرادی، اندام تحتانی با 44.4 درصد بیشترین میزان آسیب را داشته اند. 59.2 درصد آسیب ها در رشته های گروهی و 61.3 درصد آسیب ها در رشته های انفرادی، از نوع عضلانی-وتری بود که کوفتگی با 29.1 درصد در ورزش های گروهی و 42.2 درصد در رشته های انفرادی، شایع ترین نوع آسیب بود. مهمترین علت آسیب دیدگی در ورزش های گروهی، عدم آمادگی جسمانی با 34.4 و در رشته های انفرادی، بازیکن حریف با 40.3 درصد بود.نتیجه گیری: بین زمان، علت و محل آسیب دیدگی، در ورزش های گروهی و انفرادی اختلاف معناداری وجود دارد؛ اما در نوع آسیب دیدگی اختلاف معنادار نیست. گرم نکردن، کمبود آمادگی جسمانی، آسیب قبلی، مسائل روانی، رعایت نکردن مسایل ایمنی، کمبود تجهیزات و امکانات ورزشی، عدم حضور مربی و انگیزه پیروزی در ورزش های گروهی و انفرادی تاثیر متفاوت، ولی عدم آشنایی با اصول صحیح گرم کردن تاثیر یکسان در آسیب دیدگی داشته است.

مطالعات انجام شده حاکی از آن است که ورزش می تواند تراکم توده استخوانی را افزایش دهد، اما هنوز در مورد نوع و شدت آن که حداکثر تحریک آنابولیک را بر روی استخوان ایجاد می کند، اطمینان حاصل نشده است. هدف این مطالعه، تعیین و مقایسه اثر درازمدت ورزش باستانی بر میزان تراکم توده استخوانی ورزشکاران این رشته در مقایسه با ورزشکاران فوتبالیست و مردان غیر ورزشکار همسان از نظر ویژگی های دموگرافیکی و متغیرهای تاثیرگذار بوده است. این تحقیق از نوع علی مقایسه ای پس از وقوع می باشد. نمونه های این تحقیق را 20 ورزشکار مرد (10 ورزشکار باستانی، 10 فوتبالیست) و 10 نفر غیر ورزشکار سالم، 40 تا 50 ساله تشکیل می دادند. ورزشکاران از باشگاه های شهر همدان انتخاب و دارای حداقل بیش از 20 سال سابقه ورزشی مستمر در هر یک از رشته های فوق الذکر بودند، در حالی که غیر ورزشکاران سابقه هیچ گونه فعالیت ورزشی مستمر و منظمی نداشتند. تراکم ماده معدنی استخوان (BMD) مهره های کمر و گردن استخوان ران نمونه ها به وسیله دستگاه جذب سنج دوتایی - انرژی اشعه ایکس (DEXA) اندازه گیری شد. داده های 3 گروه با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA تحلیل شدند. نتایج نشان داد در مقایسه با گروه کنترل، ورزشکاران باستانی و فوتبالیست در ناحیه گردن استخوان ران و مهره های کمر به طور معناداری تراکم ماده معدنی بالاتری داشتند .(P£0.05) تراکم استخوان ورزشکاران باستانی در ناحیه ستون مهره ها نسبت به ورزشکاران فوتبالیست به طور معناداری بالاتر بود .(P£0.05) همچنین، تراکم ماده معدنی در ناحیه گردن استخوان ران ورزشکاران باستانی در مقایسه با فوتبالیست ها اندکی بیشتر بود، لیکن به لحاظ آماری معنی دار نبود .(P³0.05) نتایج تحقیق حاضر حاکی از این است که رشته ورزشی باستانی نیز همچون سایر رشته های ورزشی اثرات مثبتی بر تراکم ماده معدنی استخوان ها به ویژه در ناحیه کمر می باشد. از آنجا که امکان ادامه و انجام بسیاری از رشته های ورزشی در سنین میانسالی و بالاتر با توجه به ماهیت و آسیب زا بودن آنها کم می باشد، و از طرف دیگر امکان انجام رشته ورزشی باستانی و زورخانه ای در سنین یاد شده، این رشته ورزشی به عنوان یک ورزش اثرگذار در حفظ بهتر تراکم استخوانی و پیشگیری کننده از بیماری استئوپروز یا پوکی استخوان توصیه می گردد.

اهداف: هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر سابقه و تجربة بازی های ملی بر انسجام تیمی و تعدیل ویژگی های رفتاری ناکارآمد ورزشکاران رشته های برخوردی و غیربرخوردی بود. مواد و روش ها: تعداد 75 ورزشکار رشتۀ برخوردی و 114ورزشکار رشتۀ غیر برخوردی در این پژوهش حضور داشتند. همچنین از دو پرسشنامة خلق و خوی برونل و محیط گروهی کارن که میزان انسجام گروهی را در دو بعد انسجام تکلیف و انسجام اجتماعی ارزیابی می کردند استفاده گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها پس از کلموگروف اسمیرنوف(05/0p≥) و اطمینان از توزیع طبیعی دادها، آزمون تی تک نمونه، آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون در سطح05/0 P≤ استفاده گردید.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که تفاوت معناداری در خرده مقیاس های تنش، توان بازی و سردرگمی بین ورزشکاران رشته های برخوردی و غیر برخوردی وجود دارد. همچنین سابقه و تجربة حضور در تیم های ملی از مهمترین فاکتورهای تأثیر گذار بر انسجام تیمی بودند. نتیجه گیری: نتایج پژوهش پیشنهاد می کند ضمن شناسایی رفتارهای کارآمد و ناکارآمد ورزشکاران، آموزش استفاده از استراتژی های کنترل خلقیات منفی توسط روانشناسان ورزشی در برنامه های تمرینی گنجانده شود.

بررسی تجربه هیجانی و شناختی ورزشکاران جهت پیشگیری از آسیب پذیری روان شناختی اهمیت زیادی دارد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه راهبردهای تنظیم شناختی هیجان ورزشی و آسیب پذیری روان شناختی ورزشکاران در ورزش های فردی و گروهی انجام گرفت. روش پژوهش حاضر علی مقایسه ای است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه ورزشکاران ورزش های انفرادی و گروهی در سال 1398 تشکیل می دادند. نمونه پژوهش 120 نفر از ورزشکاران رشته های ورزش انفرادی بودند که به روش نمونه گیری در دسترس از بین جمعیت ورزشکاران رشته های انفرادی انتخاب شدند. همچنین 120 نفر از ورزشکاران رشته های گروهی بر اساس سن، جنسیت و سابقه ورزشی با ورزشکاران انفرادی همتا شدند و به پرسش نامه محقق ساخته راهبردهای تنظیم شناختی هیجان ورزشی و آسیب پذیری روان شناختی پاسخ دادند. داده های جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی و تحلیل واریانس چند متغیری مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاصل از ضریب همبستگی پیرسون نشان داد بین مولفه راهبردهای سازگارانه تنظیم شناختی هیجان ورزشی با افسردگی، اضطراب، استرس، رابطه منفی و معناداری وجود دارد. همچنین بین مولفه راهبردهای ناسازگارانه تنظیم شناختی هیجان ورزشی با افسردگی، اضطراب، استرس و نمره کل پرسش-نامه رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. نتایج حاصل از تحلیل واریانس چندمتغیری نشان داد بین ورزشکاران فردی و گروهی در مولفه های فاجعه سازی و ملامت دیگران، ملامت خویشتن، نشخوارگری فکری، افسردگی و اضطراب تفاوت وجود داشت. به عبارت دیگر ورزشکاران رشته های ورزشی انفرادی نمرات بالاتری به دست آوردند. سبک هایی که ورزشکاران برای تنظیم هیجانات شان به کار می برند، در تعیین آسیب پذیری روان شناختی آنان اهمیت دارند و تقویت راهبردهای سازگارانه تنظیم شناختی هیجانی باید به عنوان هدفی برای پی ریزی مداخلات و برنامه های آموزشی سلامت روان مورد توجه واقع شود. به طوری که ورزشکاران در مواقع ارزیابی شان از موقعیت ها، بتوانند از راهبردهایی استفاده نمایند که مناسب ترین جو هیجانی را در رقابت ایجاد کند

مقدمه. ضایعات اعصاب محیطی از آسیب های شایع در رشته های مختلف ورزشی می باشد. امروزه، ورزشهای رزمی که زادگاه اکثر آنها شرق آسیا است، در جوامع مختلف و بخصوص در بین جوانان رایج شده اند. عدم آشنایی با فنون صحیح در این ورزشها می تواند منجر به ایجاد ضایعات متعدد عصبی و عضلانی- اسکلتی از جمله آسیب اعصاب محیطی شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی وجود ضایعات اعصاب محیطی در رشته ورزشی بوکس چینی (Kick Boxing) است. روشها. این تحقیق بر روی 30 ورزشکار انتخاب شده از جمعیت 60 نفری ورزشکاران این رشته در شهر شیراز انجام شده است. دامنه سنی افراد بین 28-17 سال و همگی مذکر بودند. مطالعه بر روی اعصاب اولنار سمت راست و چپ (60 عصب) عصب تیبیال راست و چپ (60 عصب) و عصب مدیان راست و چپ (60 عصب) انجام گرفت. در این بررسی وجود سندرم گیر افتادگی عصب اولنار در آرنج، گیر افتادگی عصب مدیان در مچ دست و عصب تیبیال در مچ پا توسط مطالعات هدایت عصبی بررسی شد. بررسی هدایت عصبی توسط روش استاندارد کلینیک الکترومیوگرافی با استفاده از دستگاه Medelec Multimedia انجام گرفت. نتایج. در این مطالعه گیر افتادگی عصب اولنار در 12 مورد از کل ورزشکاران دیده شد. در 13 مورد درگیری عصب تیبیال دیده شد. در هیچ کدام از ورزشکاران گیر افتادگی عصب مدیان در مچ دیده نشد. ارتباط معنی داری بین سن افراد و درگیری عصبی دیده شد به طوری که درگیری در گروه سنی 28-23 سال بیشتر از 22-17 سال بود. بحث. با توجه به این نتایج، درگیری اعصاب محیطی بایستی به طور جدی در ورزشکاران رشته های رزمی مانند کاراته، تکواندو و بوکس چینی و غیره مورد توجه قرار گرفته، آموزش کافی در مورد مکانیسم ایجاد ضایعات و نیز روشهای پیشگیری و درمان به مربیان و ورزشکاران این رشته ها داده شود.